Danuta i Waldemar Uziakowie z Gdańska

Nasz kochany starszy brat Włodek 
-  świadectwo o profesorze Włodzimierzu Fijałkowskim

   Włodka poznałam w czasie letnich rekolekcji Ruchu Focolari (Mariapoli) w 1976 r., wszyscy zwracaliśmy się do siebie po imieniu, przeszkodą nie była ani znaczna różnica wieku, ani pozycja Profesora - był bardzo serdecznym starszym bratem. Z czasem okazało się, jakim dla mnie wielkim i konkretnym darem. Gdy oczekiwaliśmy z mężem urodzenia się naszej drugiej córki, badania mojej krwi pokazały zagrożenie wynikające z konfliktu naszych grup :krwi: u mnie 0 Rh -, u Waldka AB Rh+. Ginekolog, która mnie badała, uznała, że w naszym przypadku jest dużą nieodpowiedzialnością spodziewanie urodzenia się zdrowych dzieci. Gdy przestraszona taką opinią podzieliłam się moimi obawami z Włodkiem, ze spokojem stwierdził, że medycyna radzi sobie z takim problemem i poradził, abym w szpitalu domagała się podania zaraz po porodzie immunoglobuliny. Z determinacją tego oczekiwałam, lekarz podał mi tę szczepionkę, zatem po kilku latach urodziłam  kolejną zdrową córkę.

   Dzięki Włodkowi mogłam z większą świadomością, a przede wszystkim z większą miłością przeżywać miesiące oczekiwania na urodzenie naszych dzieci – z całym przekonaniem podkreślał znaczenie tego czasu prenatalnego, ukazywał mój wpływ na kształtowanie się psychiki dziecka, jego poczucie bezpieczeństwa i dobrostan. Z dużym wzruszeniem wspominam, jak pieściłam duchowo nasze maleństwa, rozmawiałam z nimi, a w czasie Mszy świętych, przyjmując Pana Jezusa w komunii św., prosiłam Go, aby również je nawiedzał i zaprzyjaźniał ze Sobą.

Moje duchowe braterstwo z Włodkiem posiada to samo źródło - Ruch Focolari, Mariapoli w 1978 r. w Krakowie. O tym, jak bardzo mogę liczyć na jego mądre i pokorne wsparcie, przekonałem się w trakcie naszych kolejnych rekolekcji w 1984 r. na Górze św. Anny, gdy przez kilka dni dzieliliśmy się naszymi doświadczeniami w kilkuosobowej grupie, której prowadzenie powierzono mnie. Myślę, że istotę tego wspólnego duchowego podążania Włodek ujął celnie w treści dedykacji wpisanej nam w 1986 r. do jego książki“Dar rodzenia”: Zawsze na tej samej ścieżce życia...

Mogłem się wiele razy przekonywać, jak bardzo ważny dla Włodka w jego zmaganiach z realiami życia społecznego, w tym także z przedstawicielami środowiska lekarskiego, jest Krzyż Chrystusa, widziany również – jak uczyła nas Chiara Lubich – w aspekcie Jego Opuszczenia, gdy doświadczał nie tylko bólu fizycznego, ale i poczucia oderwania od Ojca, wołając: Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił? Pamiętam, jak mocno zabolało Włodka, czemu dał wyraz w trakcie naszego spotkania, zdanie z komentarza zapisanego przez eksperta w Gazecie Wyborczej, że przywołany krzyk oznacza jedynie rytualne odmawianie przez Zbawiciela psalmu 22.

Miałem okazję, na zaproszenie Włodka, kilkukrotnego uczestniczenia w spotkaniach otwartych, organizowanych na ogół przez parafie, w ramach których dzielił się swoją wiedzą związaną z rodzicielstwem, ochroną życia, także z doświadczeniami swojej wiary. Nasz udział wiązał się z pragnieniem Włodka widzenia osób bliskich duchowo, możliwością zapewnienia się, że jesteśmy w Jedności (“Gdzie dwaj albo trzej są zgromadzeni w imię Moje...”). Zawsze uderzało mnie, że nawet w środowisku kościelnym starał się unikać argumentacji religijnej, związanej np. z popełnianiem grzechu, a bardziej akcentował zarówno aspekty fachowe, jak i np. ekologiczne. .Jeśli było to możliwe, po takich wydarzeniach cenił sobie długi spacer po plaży czy w parku oliwskim.

Dla nas Włodek to świadek wierny i zaangażowany, zarówno żyjący miłością, jak i umiejący przekazywać prawdy   ewangeliczne innym.